Celem zastosowania algorytmów kontroli przeciążenia i sterowania ruchem jest zapewnienie utrzymania wynegocjowanych parametrów QOS dla wszystkich rodzajów połączeń w sieci ATM i efektywne wykorzystanie zasobów sieciowych. Algorytmom kontroli przeciążenia stawia się szereg wymagań, którymi powinny się charakteryzować. Głównymi wymaganiami są:

Skalowalność

Algorytm nie może być ograniczony przepustowością łączy, odległością, ilością przełączników lub ilością wirtualnych kanałów. Ten sam algorytm powinien być stosowany zarówno w lokalnych sieciach komputerowych (LAN) jak i w rozległych sieciach (WAN)[1].

 Optymalność(sprawiedliwość)

W dzielonym środowisku przepustowość jednego źródła zależy od żądań innych źródeł. Algorytm powinien „sprawiedliwie” rozdzielić dostępne pasmo pomiędzy aktywne kanały wirtualne. Żadne z realizowanych równorzędnych połączeń nie może być faworyzowane.

 Odporność

Algorytm powinien być „nieczuły” na niewielkie odchylenia parametrów. Na przykład niezgodność jednego z parametrów lub strata ramki kontrolnej nie powinna zmieniać gwałtownie stanu sieci. Algorytm powinien także izolować użytkowników i chronić ich zasoby.

 Implementowalność

Algorytm nie powinien być zbyt skomplikowany, czasochłonny. Algorytm nie może dyktować szczegółowo architektury przełącznika