Bardzo czysto przy budowie i badaniach niezawodnościowych modeli obiektów złożonych stosowana jest jeszcze inna szczególna postać przedstawionej pełnej postaci modelu.  Różni się ona zasadniczo od omówionych powyżej i opiera się na założeniu znajomości niezawodności elementów (lub PK) obiektu złożonego. Pomija się przy tym zwykle zależności stochastyczne istniejące między cechami zdatności tych elementów (lub PK) lub odpowied­nimi czasami bezawaryjnej pracy. W tym przypadku niezawodno­ściowy model obiektu złożonego jest bardzo prosty, bo jest nim jedynie opis jego struktury niezawodnościowej. Znajomość ta­kiej postaci modelu pozwala na wyznaczenie niezawodności obiek­tu złożonego z PK o znanych niezawodnościach oraz na badania wpływu niezawodności PK i struktury niezawodnościowej obiektu na jego niezawodność. Tworzenie tej szczególnej postaci modelu i oparte na niej badania niezawodności są znacznie łatwiejsze niż tworzenie i badanie modeli wymienionych poprzednio. Korzy­ści dla konstruktora, płynące z badań opartych na takich pro­stych modelach są jednak niewielkie. Dotyczy to zwłaszcza obiektów mechanicznych. Dlatego dalsza część niniejszego opra­cowania dotyczy głównie postaci niezawodnościowego modelu przedstawionych w tym rozdziale, pełniejszych i bogatszych w informacje wyjściowe.

Na zakończenie tego rozdziału należy wspomnieć o bardzo ważnym problemie związanym z zagadnieniami modelowania nieza­wodnościowego, mianowicie o problemie dokładności niezawodno­ściowych modeli obiektów. Dokładność ta jest związana ze stop­niem adekwatności zbudowanego modelu do rzeczywistości. Ocena tej adekwatności jest jednym z najbardziej trudnych i nie­uchwytnych problemów badań teoretycznych i nie tylko niezawod­ności. Problem jest szczególnie trudny w przypadku obiektów mechanicznych, w których zdecydowana większość elementów i wa­runków, w jakich one pracują, są nietypowe, nie powtarzające się w obiektach innych (np. już eksploatowanych). W tym bowiem przypadku nie można porównywać wyników teoretycznych ze znanymi już wynikami eksperymentalnymi, otrzymanymi na podstawie badań obiektów rzeczywistych, podobnych do modelowanego. Pro­blem adekwatności modelu (nie tylko niezawodnościowego) do rzeczywistości nie jest dotychczas rozwiązany, choć są podej­mowane pewne próby w tym zakresie, polegające na przykład na badaniach wrażliwości parametrycznej, a czasami wrażliwości strukturalnej modelu. Próby te nie stanowią jednak rozwiązania całości problemu. Ważność tego problemu jest duża, jednak w niniejszej pracy nie zajmowano się nim.

Dlatego głównym celem badań niezawodności, przeprowadza­nych na zbudowanym modelu, powinno być nie wyznaczenie poziomu niezawodności konstruowanego obiektu mechanicznego, lecz – wy­znaczenie wpływu zmian różnych cech konstrukcyjnych, technolo­gicznych i eksploatacyjnych na względne zmiany poziomu nieza­wodności. W tym przypadku niedokładność badań jest znacznie mniejsza.