Bardzo czysto przy budowie i badaniach niezawodnościowych modeli obiektów złożonych stosowana jest jeszcze inna szczególna postać przedstawionej pełnej postaci modelu. Różni się ona zasadniczo od omówionych powyżej i opiera się na założeniu znajomości niezawodności elementów (lub PK) obiektu złożonego. Pomija się przy tym zwykle zależności stochastyczne istniejące między cechami zdatności tych elementów (lub PK) lub odpowiednimi czasami bezawaryjnej pracy. W tym przypadku niezawodnościowy model obiektu złożonego jest bardzo prosty, bo jest nim jedynie opis jego struktury niezawodnościowej. Znajomość takiej postaci modelu pozwala na wyznaczenie niezawodności obiektu złożonego z PK o znanych niezawodnościach oraz na badania wpływu niezawodności PK i struktury niezawodnościowej obiektu na jego niezawodność. Tworzenie tej szczególnej postaci modelu i oparte na niej badania niezawodności są znacznie łatwiejsze niż tworzenie i badanie modeli wymienionych poprzednio. Korzyści dla konstruktora, płynące z badań opartych na takich prostych modelach są jednak niewielkie. Dotyczy to zwłaszcza obiektów mechanicznych. Dlatego dalsza część niniejszego opracowania dotyczy głównie postaci niezawodnościowego modelu przedstawionych w tym rozdziale, pełniejszych i bogatszych w informacje wyjściowe.
Na zakończenie tego rozdziału należy wspomnieć o bardzo ważnym problemie związanym z zagadnieniami modelowania niezawodnościowego, mianowicie o problemie dokładności niezawodnościowych modeli obiektów. Dokładność ta jest związana ze stopniem adekwatności zbudowanego modelu do rzeczywistości. Ocena tej adekwatności jest jednym z najbardziej trudnych i nieuchwytnych problemów badań teoretycznych i nie tylko niezawodności. Problem jest szczególnie trudny w przypadku obiektów mechanicznych, w których zdecydowana większość elementów i warunków, w jakich one pracują, są nietypowe, nie powtarzające się w obiektach innych (np. już eksploatowanych). W tym bowiem przypadku nie można porównywać wyników teoretycznych ze znanymi już wynikami eksperymentalnymi, otrzymanymi na podstawie badań obiektów rzeczywistych, podobnych do modelowanego. Problem adekwatności modelu (nie tylko niezawodnościowego) do rzeczywistości nie jest dotychczas rozwiązany, choć są podejmowane pewne próby w tym zakresie, polegające na przykład na badaniach wrażliwości parametrycznej, a czasami wrażliwości strukturalnej modelu. Próby te nie stanowią jednak rozwiązania całości problemu. Ważność tego problemu jest duża, jednak w niniejszej pracy nie zajmowano się nim.
Dlatego głównym celem badań niezawodności, przeprowadzanych na zbudowanym modelu, powinno być nie wyznaczenie poziomu niezawodności konstruowanego obiektu mechanicznego, lecz – wyznaczenie wpływu zmian różnych cech konstrukcyjnych, technologicznych i eksploatacyjnych na względne zmiany poziomu niezawodności. W tym przypadku niedokładność badań jest znacznie mniejsza.