Algorytmy przeciążenia mogą być klasyfikowane w zależności od czasu, kiedy działają w sytuacji przeciążenia. Wychodzenia z przeciążenia jest mechanizmem, który próbuje zmienić już przeciążony zasób do stanu nie przeciążonego  tak szybko jak jest to tylko możliwe. Zapobieganie przeciążeniu jest metodą dla której wystąpienie przeciążenia jest niemożliwe. Jednak metoda ta powoduje nieefektywne wykorzystanie dostępnego pasma przepustowego w sieci. Unikanie przeciążenia jest metodą, która stara się stale utrzymywać zasoby sieci w stanie nie przeciążonym, ale jednocześnie zapewniając efektywność wykorzystania jej zasobów. Użytkownicy sieci wymagają od sieci efektywności, wydajności, dlatego też większość proponowanych metod kontroli przeciążenia należy do metod unikających przeciążenia. Jednak, szybkie zmiany pomiędzy stanami sieci (przeciążona -nie przeciążona) są nieuniknione, dlatego też, metody wychodzenia z przeciążenia są więc zwykle integralną częścią metod kontroli przeciążenia. Jedną z metod wychodzenia z przeciążenia jest metoda odrzucania całych pakietów (packet discard).

Mechanizmy kontroli przepływu danych, które dostosowują prędkość transmisji zapobiegając występowaniu zatłoczenia w sieciach ATM mogą być ogólnie klasyfikowane jako: open-loop i close-loop. Kontrola typu open-loop jest stosowana dla połączeń, których charakterystykę ruchu można precyzyjnie określić a  wymagania jakościowe znane są z góry.  Połączenie w kontroli typu open-loop specyfikuje swoje wymagania co do zasobów sieci, które, jeśli są dostępne, następnie są rezerwowane na czas trwania połączenia.

Kontrola typu close-loop jest odpowiednia dla sieci dla których zasoby nie mogą zostać zarezerwowane lub kiedy ruch w sieci nie może być sprecyzowany. W kontroli tej dostępne zasoby sieci muszą być „sprawiedliwie” i efektywnie dzielone między wieloma użytkownikami. W kontroli tej źródło stale próbkuje stan sieci i dostosowuje swoją prędkość transmisji w zależności od otrzymanego sprzężenia zwrotnego. Ważną cechą kontroli typu close-loop jest to, że wydajność, efektywność tej metody zależy od opóźnienia sprzężenia zwrotnego. Różnica czasu pomiędzy zmianą prędkości transmisji źródła a czasem kiedy źródło zobaczy efekt tej zmiany nazwana jest round-trip-time. Reakcja systemów opartych na metodach ze sprzężeniem zwrotnym ograniczona jest opóźnieniem sprzężenia zwrotnego i może tylko kontrolować przeciążenia, które trwają dużej niż round-trip-time w danej sieci.

Metody kontroli przeciążenia można jeszcze klasyfikować ze względu na typ kontroli jaki wprowadzają: credit-based lub rate-based. W przypadku wykorzystania kontroli typu  rate-based, komórki sterujące zawierają informacje o bieżącym dostępnym paśmie  przepustowym dla danego typu połączenia. Jeśli którykolwiek z przełączników ATM, biorący udział w realizacji danego połączenia, wykryje fakt przeciążenia tego połączenia (tzn. nastąpi odrzucenie przynajmniej jednej komórki ATM zawierającej dane użytkownika), to zawartość komórki sterującej zostanie zmieniona tak, aby zmniejszyć prędkość transmisji źródła i nie dopuścić do dalszego gubienia komórek danych. Metoda rate-based pozwala więc na bardzo efektywne wykorzystanie dostępnego pasma.

Odmiennie natomiast działa metoda typu credit-based. Komórki sterujące przenoszą informacje nie o dostępnym paśmie przepustowym, lecz o stopniu zapełnienia buforów odbiorczych przełączników oraz urządzeń brzegowych realizujących dane połączenia. Komórki te noszą nazwę kredytów. Urządzenie odbierające strumień komórek ATM na bieżąco informuje urządzenie nadawcze, które ten strumień transmituje, o stanie swojego wewnętrznego bufora wejściowego. Jeśli bufor ten zostanie wyczerpany, to urządzenie nadawcze nie otrzyma „kredytów” i w ten sposób nie będzie mogło dalej wysyłać danych.

Do efektywnego działania, obydwie metod potrzebują znać stan sieci. Typ sprzężenia jaki jest używany do badania stanu sieci jest następnym kryterium klasyfikacji metod kontroli przeciążenia. Z jawnym sprzężeniem zwrotnym (explicit feedback) elementy sieci wysyłają komunikaty wskazujące ich stan (zajętość buforów, wolne pasmo itp.) do punktów kontrolnych. Jeżeli metody kontroli przeciążenia poznają stan sieci poprzez pomiary transmisji (np. porównanie zmierzonej przepustowości i przepustowości oczekiwanej) lub poznają stan sieci przez zdarzenia takie jak time-out, informacje zawarte w potwierdzeniach, to sprzężenie zwrotne jest „ukryte” (implicit feedback). Kontrola z jawnym sprzężeniem zwrotnym pozwala na bardziej precyzyjne dostosowywanie  parametrów transmisji, w odróżnieniu od kontroli z „ukrytym” sprzężeniem zwrotnym, która jest bardziej skomplikowana i czasochłonna.

Kiedy kontrola przeciążenia ma miejsce tylko w końcach systemu, jest nazwana end-to-end control. W kontroli tej pośrednie elementy sieci generują i wysyłają  potrzebne informacje kontrolne do końca systemu. W metodach link-by-link, pośrednie elementy sieci wymieniają pomiędzy sobą informacje i dopasowują swoją prędkość w zależności od otrzymanej informacji (sprzężenia zwrotnego) od sąsiada. Na przykład jeżeli w przełączniku odbierającym transmisje bufor zbliża się do przepełnienia, przełącznik może wysłać do przełącznika wysyłającego żądanie zmniejszenie prędkości transmisji zapobiegając tym samym przepełnieniu bufora. W metodzie end-to-end tylko końcówki systemu mogą regulować charakterystykę ruchu.

Źródła:

Fang Lu, “ATM Congestion Control”

Lampros Kalampoukas, „Congestion Management in High Speed Networks”